Deutsch
EsperantoFeed aggregator
Nicht nur die Esperanto-Laden-App ist…
Libera Folio intervjuis la tri direktorajn kandidatojn
Osmo Buller, kiu eklaboris en la Centra Oficejo en 1985, emeritiĝos en majo 2016, sed pro neuzitaj ferioj li ĉesos labori jam komence de marto.
Tiam li estos estinta ĝenerala direktoro de UEA dum 18 jaroj. Pli frue dum 7 jaroj li estis direktoro de la Centra Oficejo, kio signifas, ke li estos la plej longserva direktoro en la historio de UEA.
En februaro 2015 la estraro de UEA anoncis konkurson por trovi lian posteulon. La finan decidon inter la tri kandidatoj faros la estraro de la asocio post la personaj intervjuoj, kiuj okazos en Lillo tuj antaŭ la Universala Kongreso. Legu jam nun intervjuojn de Libera Folio kun ĉiuj tri kandidatoj. La respondoj de la kandidatoj aperas neredaktite.
- Konrad Andrzejuk diras, ke li volus dediĉi parton de sia profesia vivo al la ideo, kiu okupas tre gravan lokon en lia koro.
- Veronika Poór rakontas, ke se elektita, ŝi volus pli emfazi komunikadon kaj la laboron por ricevi ekstermovadajn subvenciojn.
- Nikola Rašić diras, ke li volus alporti stabilecon kaj kontinuecon, sed ankaŭ junigon kaj modernigon.
Libera Folio intervjuis la tri direktorajn kandidatojn
Osmo Buller, kiu eklaboris en la Centra Oficejo en 1985 kaj poste dum 17 jaroj estis ĝenerala direktoro de UEA, emeritiĝos en februaro 2016. Tial en februaro 2015 la estraro de UEA anoncis konkurson por trovi lian posteulon.
La finan decidon inter la tri kandidatoj faros la estraro de la asocio post la personaj intervjuoj, kiuj okazos en Lillo tuj antaŭ la Universala Kongreso. Legu jam nun intervjuojn de Libera Folio kun ĉiuj tri kandidatoj. La respondoj de la kandidatoj aperas neredaktite.
- Kondrad Andrzejuk diras, ke li volus dediĉi parton de sia profesia vivo al la ideo, kiu okupas tre gravan lokon en lia koro.
- Veronika Poór rakontas, ke se elektita, ŝi volus pli emfazi komunikadon kaj la laboron por ricevi ekstermovadajn subvenciojn.
- Nikola Rašić diras, ke li volus alporti stabilecon kaj kontinuecon, sed ankaŭ junigon kaj modernigon.
Nikola Rašić volas alporti stabilecon kaj kontinuecon
Libera Folio: Rakontu iom pri vi mem - pri via fono, deveno, loĝloko, profesia kaj familia situacio.
Nikola Rašić: Naskiĝis en 1957 kiel Bosniano en Kroatio; tiam Jugoslavo nun Kroato (landoj ne daŭras longe en tiu klimato); ekde 1988 en Roterdamo, do aktuale Nederlandano. Esperantisto de 1972. Aktivis en la nacia kaj internacia movadoj. Studis sociologion kaj ĝeneralan lingvistikon. Unue laboris kiel sociologo-esploristo ĉe la Universitato de Zagrebo, 1988-2003 oficis kiel KKS en la Centra Oficejo de UEA. Ekde 2003 memstara lingvokonsilisto, tradukisto, interpretisto kaj publicisto. Faris diversajn sociologiajn studojn pri la E-movado kaj verkis la ofte referencatan libron pri tio, tradukis kelkajn librojn kaj amason da literaturaj kaj fakaj verkoj; abunde mem verkis pri la lingvistikaj, esperantologiaj kaj movadaj temoj sed ankaŭ pri multaj nemovadaj. Patro de Ivan Kiril (15-jara, gimnaziano) kaj edzo de Ljiljana Bamburać, psikiatrino; ambaŭ entuziasmaj komencantoj (jam de jaroj!) - vidu la foton.
Kial vi decidis peti la postenon?
– Ĉar mi respondas al la postulita profilo kaj plenumas ĉiuj demanditajn kondiĉojn, konas la laboron kaj kredas ke mi povas bone fari ĝin kun bonaj rezultoj. Ĉar mi kredas je UEA kaj ties misio.
Kion apartan, personan, vi povus kaj volus alporti la la tasko?
– Unuavide kompletecon kaj kompetenton. Mi simple scias kion kaj kiel fari. Do: stabilecon, kontinuecon, sekurecon pri bona pluevoluo. Bonan partnerecon al la Estraro, kiu bezonas kaj meritas tion.
Kion vi elstarigus el via Esperanta spertaro?
– Certe la profesian sperton en la Centra Oficejo kaj organizadon de 15 UK-oj. Mi bone konas UEA el diversaj aspektoj, ankaŭ de interne kiel ĝia longjara oficisto, ĝian administradon kaj funkciadon, ĝiajn fortajn kaj malfortajn flankojn sed ankaŭ la taskaron de la posteno mem. Mi povis lerni de proksime de kelkaj ĝeneralaj direktoroj. Cetere mi konas la movadon el tre diversaj vidpunktoj: lingva, socia, idea, historia, kultura, literatura. Tio estas mia mondo kaj mia kulturo.
Kion vi farus malsame ol viaj antaŭuloj?
– Mi prefere inversigus la demandon: mi klopodus katalogi kion la antaŭuloj bone faris kaj klopodus minimume daŭrigi tion. Cetere mi donus la akcenton al la junigo, modernigo kaj evoluo. La asocion necesas ne nur reformi kaj adapti al la tempo, sed iusence renaski.
Se elektita, ĉu vi pretus longe resti en la posteno?
– Verŝajne ne ĝis mia pensiiĝo. Sed mi nepre klopodus frue prepari la posteulon.
Ĉu vi konas la du aliajn kandidatojn? Kion vi pensas pri ilia taŭgeco por la posteno?
– Bedaŭrinde, mi ne konas ilin persone, sed ili ŝajnas al mi brilaj homoj. Mi bedaŭras ke estas nur tri kandidatoj. Estus tre dezirinde se estus dekoj da bonegaj homoj inter kiuj ni povus elekti. Jen plia celo por la estonta evoluo!
Kion vi pensas pri la nuna situacio de UEA kaj pri la farendoj rilate ĝin?
– UEA estas nun en ekstreme malfacila periodo, ne tiom pro propraj pekoj kiom pro la draste ŝanĝitaj cirkonstancoj en la mondo. Mi kredas ke la nuna Estraro tre precize diagnozis la staton kaj preparis detalan kaj saĝan terapian planon. Aparte sukcesaj ŝajnas al mi la AMO-programoj. Ni devas do ekiri unue de homoj, plifortigi niajn vicojn, sciojn kaj kapablojn. Labori je si mem. Nur tiam ni povas pluiri al la klare difinitaj celoj, kreski kaj evolui, por poste povi influi la aliajn, kio ja estas nia misio. Necesas nova mobilizo, nova entuziasmo por esence malnovaj celoj. El la nuna krizo ni devas fenikse renaskiĝi aŭ ni pereos. Iusence ni devas reinventi la aferon. La nepoj nin benos se ni pacience eltenos!Nikola Rašić volas alporti stabilecon kaj kontinuecon
Libera Folio: Rakontu iom pri vi mem - pri via fono, deveno, loĝloko, profesia kaj familia situacio.
Nikola Rašić: Naskiĝis en 1957 kiel Bosniano en Kroatio; tiam Jugoslavo nun Kroato (landoj ne daŭras longe en tiu klimato); ekde 1988. en Roterdamo, do aktuale Nederlandano. Esperantisto de 1972. Aktivis en la nacia kaj internacia movadoj. Studis sociologion kaj ĝeneralan lingvistikon. Unue laboris kiel sociologo-esploristo ĉe la Universitato de Zagrebo, 1988-2003 oficis kiel KKS en la Centra Oficejo de UEA. Ekde 2003 memstara lingvokonsilisto, tradukisto, interpretisto kaj publicisto. Faris diversajn sociologiajn studojn pri la E-movado kaj verkis la ofte referencatan libron pri tio, tradukis kelkajn librojn kaj amason da literaturaj kaj fakaj verkoj; abunde mem verkis pri la lingvistikaj, esperantologiaj kaj movadaj temoj sed ankaŭ pri multaj nemovadaj. Patro de Ivan Kiril (15 jara, gimnaziano) kaj edzo de Ljiljana Bamburać, psikiatrino; ambaŭ entuziasmaj komencantoj (jam de jaroj!), vidu foton.
Kial vi decidis peti la postenon?
– Ĉar mi respondas al la postulita profilo kaj plenumas ĉiuj demanditajn kondiĉojn, konas la laboron kaj kredas ke mi povas bone fari ĝin kun bonaj rezultoj. Ĉar mi kredas je UEA kaj ties misio.
Kion apartan, personan, vi povus kaj volus alporti la la tasko?
– Unuavide kompletecon kaj kompetenton. Mi simple scias kion kaj kiel fari. Do: stabilecon, kontinuecon, sekurecon pri bona pluevoluo. Bonan partnerecon al la Estraro, kiu bezonas kaj meritas tion.
Kion vi elstarigus el via Esperanta spertaro?
– Certe la profesian sperton en la Centra Oficejo kaj organizadon de 15 UK-oj. Mi bone konas UEA el diversaj aspektoj, ankaŭ de interne kiel ĝia longjara oficisto, ĝian administradon kaj funkciadon, ĝiajn fortajn kaj malfortajn flankojn sed ankaŭ la taskaron de la posteno mem. Mi povis lerni de proksime de kelkaj ĝeneralaj direktoroj. Cetere mi konas la movadon el tre diversaj vidpunktoj: lingva, socia, idea, historia, kultura, literatura. Tio estas mia mondo kaj mia kulturo.
Kion vi farus malsame ol viaj antaŭuloj?
– Mi prefere inversigus la demandon: mi klopodus katalogi kion la antaŭuloj bone faris kaj klopodus minimume daŭrigi tion. Cetere mi donus la akcenton al la junigo, modernigo kaj evoluo. La asocion necesas ne nur reformi kaj adapti al la tempo, sed iusence renaski.
Se elektita, ĉu vi pretus longe resti en la posteno?
– Verŝajne ne ĝis mia pensiiĝo. Sed mi nepre klopodus frue prepari la posteulon.
Ĉu vi konas la du aliajn kandidatojn? Kion vi pensas pri ilia taŭgeco por la posteno?
– Bedaŭrinde, mi ne konas ilin persone, sed ili ŝajnas al mi brilaj homoj. Mi bedaŭras ke estas nur tri kandidatoj. Estus tre dezirinde se estus dekoj da bonegaj homoj inter kiuj ni povus elekti. Jen plia celo por la estonta evoluo!
Kion vi pensas pri la nuna situacio de UEA kaj pri la farendoj rilate ĝin?
– UEA estas nun en ekstreme malfacila periodo, ne tiom pro propraj pekoj kiom pro la draste ŝanĝitaj cirkonstancoj en la mondo. Mi kredas ke la nuna Estraro tre precize diagnozis la staton kaj preparis detalan kaj saĝan terapian planon. Aparte sukcesaj ŝajnas al mi la AMO-programoj. Ni devas do ekiri unue de homoj, plifortigi niajn vicojn, sciojn kaj kapablojn. Labori je si mem. Nur tiam ni povas pluiri al la klare difinitaj celoj, kreski kaj evolui, por poste povi influi la aliajn, kio ja estas nia misio. Necesas nova mobilizo, nova entuziasmo por esence malnovaj celoj. El la nuna krizo ni devas fenikse renaskiĝi aŭ ni pereos. Iusence ni devas reinventi la aferon. La nepoj nin benos se ni pacience eltenos!Konrad Andrzejuk volas alporti junecan viglecon
Libera Folio: Rakontu iom pri vi mem - pri via fono, deveno, loĝloko, profesia kaj familia situacio.
– Mi nomiĝas Konrad Andrzejuk kaj ekde mia naskiĝo mi loĝas en naskiĝurbo de Ludoviko Zamenhof - Bjalistoko, Pollando. Mi magistriĝis pri juro ĉe la Universitato en Bjalistoko kaj nuntempe mi estas direktoro de tutlanda organizo kiu okupiĝas pri teamaj sportoj de blinduloj. Mi havas edzinon. Aktuale ni atendas nian unuan infanon, kiun mi klopodos denaske Esperantigi.
Kial vi decidis peti la postenon?
– Labori ĉe UEA signifus por mi dediĉi parton de mia profesia vivo al la ideo kiu okupas tre gravan lokon en mia koro. Mi certas ke dank' al miaj organizaj kaj mastrumaj spertoj mi povus efike kontribui al la funkciado de UEA kaj samtempe ĝui la laboron per kaj por Esperanto.
Kion apartan, personan, vi povus kaj volus alporti la la tasko?
– Mi portus al UEA antaŭ ĉio freŝan rigardon kaj junecan viglecon, kiujn la asocio sendube bezonas. Dum lastaj jaroj, mastrumante neregistarajn organizojn kaj organizante internaciajn eventojn ne ligitajn kun Esperanto mi gajnis nemalgrandan sperton kies apliko al la funkciado de UEA povus doni pozitivajn rezultojn.
Kion vi elstarigus el via Esperanta spertaro?
– Nenion mi volas elstarigi, tamen la plej valoraj mi trovas ĉiam renkontiĝojn kun aliaj Esperantistoj en amikema etoso de superkultura egaleco, ĉar tio ja estas esenco de nia movado. Mi ĝojas, ke ekde mia Esperantiĝo en 2006, mi povas konstante kontribui al Esperantujo, dum lastaj jaroj kiel sekretario de la Fondumo Zamenhof.
Kion vi farus malsame ol viaj antaŭuloj?
– Ne observante ĉiutagan laboron de Ĝenerala Direktoro kaj ne sciante ĉiujn cirkonstancojn de konkretaj decidoj aŭ paŝoj, mi ne povas taksi ilian pravecon. Tamen bezonata estas ŝango de maltrankviligaj tendencoj kiuj turmentas la asocion. Per persista laboro eblas tion fari.
Se elektita, ĉu vi pretus longe resti en la posteno?
Mi pretus resti en la posteno ĝis kiam mia laboro estus utila al la asocio kaj pozitive taksata de ĝia estraro. Tamen tro longa deĵorado de la sama persono ĉe direktora posteno nur tre malofte estas bona por organizo. Tial, konsiderante mian junan aĝon, mi scias, ke la posteno de ĜD ne estus la lasta haltejo en mia profesia vivo.
Ĉu vi konas la du aliajn kandidatojn? Kion vi pensas pri ilia taŭgeco por la posteno?
– Mi ne konas la aliajn kandidatojn tiugrade, ke mi povus taksi ilian taŭgecon por la posteno de ĜD, cetere tio ne estas mia rolo. Taŭga kandidato estas tiu, kies kvalifikoj, personeco kaj laborplano kongruas kun atendoj de la estraro de UEA, kies dungito estas ĜD.
Kion vi pensas pri la nuna situacio de UEA kaj pri la farendoj rilate ĝin?
– UEA estas la plej granda organizo de nia movado. Ĝi havas longan kaj riĉan historion, gravajn produktojn kiel Universalaj Kongresoj, aŭ revuo Esperanto. Tiun heredaĵon ni devas flegi, tamen samtempe bezonatas modernigo de la asocio. Cetere, aktuala Strategia Plano bonege priskribas tiun bezonojn.
– UEA ne bezonas revolucion, sed persistan kaj efikan realigadon de ĝiaj celoj kaj planoj. La sukceso dependas ĉefe de aktiva kontribuado de la tuta membraro, sed gravas ankaŭ rolo de la oficistaro kiu kunlaborante kun la estraro kaj aliaj instancoj de la asocio devas kunordigi organizan laboron kaj liveri rimedojn por efektivigo de la celoj. Mi kredas ke la plej bonaj jaroj de UEA estas antaŭ kaj venos jam baldaŭ.Konrad Andrzejuk volas alporti junecan viglecon
Libera Folio: Rakontu iom pri vi mem - pri via fono, deveno, loĝloko, profesia kaj familia situacio.
– Mi nomiĝas Konrad Andrzejuk kaj ekde mia naskiĝo mi loĝas en naskiĝurbo de Ludoviko Zamenhof - Bjalistoko, Pollando. Mi magistriĝis pri juro ĉe la Universitato en Bjalistoko kaj nuntempe mi estas direktoro de tutlanda organizo kiu okupiĝas pri teamaj sportoj de blinduloj. Mi havas edzinon. Aktuale ni atendas nian unuan infanon, kiun mi klopodos denaske Esperantigi.
Kial vi decidis peti la postenon?
– Labori ĉe UEA signifus por mi dediĉi parton de mia profesia vivo al la ideo kiu okupas tre gravan lokon en mia koro. Mi certas ke dank' al miaj organizaj kaj mastrumaj spertoj mi povus efike kontribui al la funkciado de UEA kaj samtempe ĝui la laboron per kaj por Esperanto.
Kion apartan, personan, vi povus kaj volus alporti la la tasko?
– Mi portus al UEA antaŭ ĉio freŝan rigardon kaj junecan viglecon, kiujn la asocio sendube bezonas. Dum lastaj jaroj, mastrumante neregistarajn organizojn kaj organizante internaciajn eventojn ne ligitajn kun Esperanto mi gajnis nemalgrandan sperton kies apliko al la funkciado de UEA povus doni pozitivajn rezultojn.
Kion vi elstarigus el via Esperanta spertaro?
– Nenion mi volas elstarigi, tamen la plej valoraj mi trovas ĉiam renkontiĝojn kun aliaj Esperantistoj en amikema etoso de superkultura egaleco, ĉar tio ja estas esenco de nia movado. Mi ĝojas, ke ekde mia Esperantiĝo en 2006, mi povas konstante kontribui al Esperantujo, dum lastaj jaroj kiel sekretario de la Fondumo Zamenhof.
Kion vi farus malsame ol viaj antaŭuloj?
– Ne observante ĉiutagan laboron de Ĝenerala Direktoro kaj ne sciante ĉiujn cirkonstancojn de konkretaj decidoj aŭ paŝoj, mi ne povas taksi ilian pravecon. Tamen bezonata estas ŝango de maltrakviligaj tendencoj kiuj turmentas la asocion. Per persista laboro eblas tion fari.
Se elektita, ĉu vi pretus longe resti en la posteno?
Mi pretus resti en la posteno ĝis kiam mia laboro estus utila al la asocio kaj pozitive taksata de ĝia estraro. Tamen tro longa deĵorado de la sama persono ĉe direktora posteno nur tre malofte estas bona por organizo. Tial, konsiderante mian junan aĝon, mi scias, ke la posteno de ĜD ne estus la lasta haltejo en mia profesia vivo.
Ĉu vi konas la du aliajn kandidatojn? Kion vi pensas pri ilia taŭgeco por la posteno?
– Mi ne konas la aliajn kandidatojn tiugrade, ke mi povus taksi ilian taŭgecon por la posteno de ĜD, cetere tio ne estas mia rolo. Taŭga kandidato estas tiu, kies kvalifikoj, personeco kaj laborplano kongruas kun atendoj de la estraro de UEA, kies dungito estas ĜD.
Kion vi pensas pri la nuna situacio de UEA kaj pri la farendoj rilate ĝin?
– UEA estas la plej granda organizo de nia movado. Ĝi havas longan kaj riĉan historion, gravajn produktojn kiel Universalaj Kongresoj, aŭ revuo Esperanto. Tiun heredaĵon ni devas flegi, tamen samtempe bezonatas modernigo de la asocio. Cetere, aktuala Strategia Plano bonege priskribas tiun bezonojn.
– UEA ne bezonas revolucion, sed persistan kaj efikan realigadon de ĝiaj celoj kaj planoj. La sukceso dependas ĉefe de aktiva kontribuado de la tuta membraro, sed gravas ankaŭ rolo de la oficistaro kiu kunlaborante kun la estraro kaj aliaj instancoj de la asocio devas kunordigi organizan laboron kaj liveri rimedojn por efektivigo de la celoj. Mi kredas ke la plej bonaj jaroj de UEA estas antaŭ kaj venos jam baldaŭ.Veronika Poór volas krei entuziasmigan etoson
Libera Folio: Rakontu iom pri vi mem – pri via fono, deveno, loĝloko, profesia kaj familia situacio.
Veronika Poór: – Profesie mi estas esploristo, mi doktoriĝis pri nanoteĥnologio. Mi havas vastan, internacian sperton pri zorgado pri homaj rimedoj, kaj mi ŝatas ambiciajn celojn, prudentan realigon kaj pensadi en sistemo.
Kial vi decidis peti la postenon?
– Mi lernis Esperanton, ĉar mi vidis la neceson de ĝi, kaj mi ĝojis eltrovi ke ĝi jam ekzistas, do mi havas fortan internan motivon por kontribui al la antaŭenigo de la movado.
– Rilate al ĉi tiu posteno, ekde ĉirkaŭ jaro pluraj aktivuloj sugestadas al mi ke mi kandidatiĝu por ĝi, kaj tio donis al mi instigon konsideri la eblon. Mi komprenas ke la rolo – aldone al la alloga eblo helpi provizi taŭgan cirkonstancon por la movadanoj aktivi – plenas je premoj, atendoj kaj streĉoj, tial mi longe pripensis, kaj mi fine konkludis ke kaze ke mi estos taksata taŭga por la posteno, mi pretas tian taskaron akcepti.
Kion apartan, personan, vi povus kaj volus alporti al la tasko?
– Mia personeco evoluis tiel, ke mi povas preni grandan ŝarĝon sur min, fari malfacilajn, respondecajn decidojn - kaj samtempe krei entuziasmigan etoson, sekve mi esperas ke mi povus plenumi kaj la pezajn devojn, kaj flegi alireblan, allogan bildon de UEA.
Kion vi elstarigus el via Esperanta spertaro?
– Hm, malfacilas elekti, ankaŭ ĉar vi petis koncizajn respondojn, sekve mi nun ne parolos pri miaj postenoj.
– Mia unua aktiveco en internacia nivelo estis la kunfondo kaj kunorganizado de Muzaiko, 24-hora retradio, aŭskultu ĝin ĉe muzaiko.info! Poste mi komencis reprezenti diversajn Esperanto-organizojn, kiel ILEI, TEJO kaj UEA ĉefe ĉe Unesko kaj la Forumo Junulara-Eŭropa. La sukceson montras ekzemple ke mi estis (nome de TEJO) elektita al la Konsila Konsilio pri Junularo de la Konsilio de Eŭropo. Nun TEJO estas unu el la prestiĝaj junularaj organizoj, kaj aliaj junularaj organizoj serĉas eblojn por amikiĝi kun TEJO. Kompreneble tian atingon neniu povus fari sole, kaj mi dankas la bonetosan kunlaboradon kaj la eblon gvidi tre lertajn, entuziasmajn kaj sindediĉajn aktivulojn.
Kion vi farus malsame ol viaj antaŭuloj?
– Mi pensas ke la antaŭuloj tre bone plenumis multajn el siaj devoj, tial mi nur povas esperi ke – kaze ke mi ricevos la fidon – mi sukcesos la defion kreski al ilia nivelo. Kompreneble pro la ĉiama evoluo de la cirkonstancoj estas kelkaj novaj farendaĵoj, sekve mi multe pli emfazus komunikadon (en ties plej ampleksa senco), la laboron por ricevadi ekstermovadajn subtenojn kaj prizorgadon de prestiĝa renomo de UEA en la mondo.
Se elektita, ĉu vi pretus longe resti en la posteno?
– Jes, kaze ke mia laboro estus konsiderata taŭga kaj daŭrigenda. Mi ankaŭ certe atentus pri tio, kiel mi faris en miaj ĝisnunaj roloj, ke mi bone dokumentu kaj priskribu miajn agadojn, por ke la sekva persono povu laŭeble plej facile transpreni la taskojn.
Ĉu vi konas la du aliajn kandidatojn? Kion vi pensas pri ilia taŭgeco por la posteno?
– Mi renkontis Nikola Rašić plurfoje, kaj li ĉiam impresis min kiel tre afabla kaj lerta persono, mi pensas ke li povus seninterrompe daŭrigi la laboron de Osmo Buller. Mi nun ne memoras longan babiladon kun Konrad Andrzejuk, ankaŭ tial mi tre ŝatis aŭskulti lin en la programo de Pola RetRadio. Laŭ mia opinio tiaj projektoj, kiajn faras ekzemple Fondumo Zamenhof, estas tre utilaj por la Esperanta komunumo.
Kion vi pensas pri la nuna situacio de UEA kaj pri la farendoj rilate ĝin?
– Mi pensas ke ni povas fieri pri UEA: UEA estas en finance tre stabila situacio, ĝi sukcesas travivi sen ekstermovadaj monsubtenoj, kaj ĝi havas tre fidelajn kaj subtenemajn membrojn. Mi ankaŭ havis la eblon kunlabori kun kelkaj el la oficistoj de UEA, kaj mi rimarkis iliajn profesiecon kaj sindediĉon. Aldone, UEA havas tre bonan bazon por kreskiĝi, se oni pensas ekzemple al tio, ke jam pli ol 60 000 personoj eklernis Esperanton per Duolingo. Sekve mi pensas ke bonveniga etoso, travidebla retejo kaj taŭgaj komunikadkanaloj estas certigendaj. Por tion atingi nepras elspezi pli por la evoluigo de nia movado, por informado, do gravas havigi ankaŭ ekstermovadajn subtenojn por ke UEA povu uzi la eblojn, kiujn sia rolo en la movado donas por ĝi.
Veronika Poór volas krei entuziasmigan etoson
Libera Folio: Rakontu iom pri vi mem – pri via fono, deveno, loĝloko, profesia kaj familia situacio.
Veronika Poór: – Profesie mi estas esploristo, mi doktoriĝis pri nanoteĥnologio. Mi havas vastan, internacian sperton pri zorgado pri homaj rimedoj, kaj mi ŝatas ambiciajn celojn, prudentan realigon kaj pensadi en sistemo.
Kial vi decidis peti la postenon?
– Mi lernis Esperanton, ĉar mi vidis la neceson de ĝi, kaj mi ĝojis eltrovi ke ĝi jam ekzistas, do mi havas fortan internan motivon por kontribui al la antaŭenigo de la movado.
– Rilate al ĉi tiu posteno, ekde ĉirkaŭ jaro pluraj aktivuloj sugestadas al mi ke mi kandidatiĝu por ĝi, kaj tio donis al mi instigon konsideri la eblon. Mi komprenas ke la rolo – aldone al la alloga eblo helpi provizi taŭgan cirkonstancon por la movadanoj aktivi – plenas je premoj, atendoj kaj streĉoj, tial mi longe pripensis, kaj mi fine konkludis ke kaze ke mi estos taksata taŭga por la posteno, mi pretas tian taskaron akcepti.
Kion apartan, personan, vi povus kaj volus alporti al la tasko?
– Mia personeco evoluis tiel, ke mi povas preni grandan ŝarĝon sur min, fari malfacilajn, respondecajn decidojn - kaj samtempe krei entuziasmigan etoson, sekve mi esperas ke mi povus plenumi kaj la pezajn devojn, kaj flegi alireblan, allogan bildon de UEA.
Kion vi elstarigus el via Esperanta spertaro?
– Hm, malfacilas elekti, ankaŭ ĉar vi petis koncizajn respondojn, sekve mi nun ne parolos pri miaj postenoj.
– Mia unua aktiveco en internacia nivelo estis la kunfondo kaj kunorganizado de Muzaiko, 24-hora retradio, aŭskultu ĝin ĉe muzaiko.info! Poste mi komencis reprezenti diversajn Esperanto-organizojn, kiel ILEI, TEJO kaj UEA ĉefe ĉe Unesko kaj la Forumo Junulara-Eŭropa. La sukceson montras ekzemple ke mi estis (nome de TEJO) elektita al la Konsila Konsilio pri Junularo de la Konsilio de Eŭropo. Nun TEJO estas unu el la prestiĝaj junularaj organizoj, kaj aliaj junularaj organizoj serĉas eblojn por amikiĝi kun TEJO. Kompreneble tian atingon neniu povus fari sole, kaj mi dankas la bonetosan kunlaboradon kaj la eblon gvidi tre lertajn, entuziasmajn kaj sindediĉajn aktivulojn.
Kion vi farus malsame ol viaj antaŭuloj?
– Mi pensas ke la antaŭuloj tre bone plenumis multajn el siaj devoj, tial mi nur povas esperi ke – kaze ke mi ricevos la fidon – mi sukcesos la defion kreski al ilia nivelo. Kompreneble pro la ĉiama evoluo de la cirkonstancoj estas kelkaj novaj farendaĵoj, sekve mi multe pli emfazus komunikadon (en ties plej ampleksa senco), la laboron por ricevadi ekstermovadajn subtenojn kaj prizorgadon de prestiĝa renomo de UEA en la mondo.
Se elektita, ĉu vi pretus longe resti en la posteno?
– Jes, kaze ke mia laboro estus konsiderata taŭga kaj daŭrigenda. Mi ankaŭ certe atentus pri tio, kiel mi faris en miaj ĝisnunaj roloj, ke mi bone dokumentu kaj priskribu miajn agadojn, por ke la sekva persono povu laŭeble plej facile transpreni la taskojn.
Ĉu vi konas la du aliajn kandidatojn? Kion vi pensas pri ilia taŭgeco por la posteno?
– Mi renkontis Nikola Rašić plurfoje, kaj li ĉiam impresis min kiel tre afabla kaj lerta persono, mi pensas ke li povus seninterrompe daŭrigi la laboron de Osmo Buller. Mi nun ne memoras longan babiladon kun Konrad Andrzejuk, ankaŭ tial mi tre ŝatis aŭskulti lin en la programo de Pola RetRadio. Laŭ mia opinio tiaj projektoj, kiajn faras ekzemple Fondumo Zamenhof, estas tre utilaj por la Esperanta komunumo.
Kion vi pensas pri la nuna situacio de UEA kaj pri la farendoj rilate ĝin?
– Mi pensas ke ni povas fieri pri UEA: UEA estas en finance tre stabila situacio, ĝi sukcesas travivi sen ekstermovadaj monsubtenoj, kaj ĝi havas tre fidelajn kaj subtenemajn membrojn. Mi ankaŭ havis la eblon kunlabori kun kelkaj el la oficistoj de UEA, kaj mi rimarkis iliajn profesiecon kaj sindediĉon. Aldone, UEA havas tre bonan bazon por kreskiĝi, se oni pensas ekzemple al tio, ke jam pli ol 60 000 personoj eklernis Esperanton per Duolingo. Sekve mi pensas ke bonveniga etoso, travidebla retejo kaj taŭgaj komunikadkanaloj estas certigendaj. Por tion atingi nepras elspezi pli por la evoluigo de nia movado, por informado, do gravas havigi ankaŭ ekstermovadajn subtenojn por ke UEA povu uzi la eblojn, kiujn sia rolo en la movado donas por ĝi.
Etwa 30 bis 40 Besucher…
Einblicke in die neue Geschäftsstelle:…
youtube.com
Die offizielle Eröffnung findet statt…
Die letzten Vorbereitungen laufen: Die…
Manifestacio por Esperanto-strato en Kazan
En Kazan, la ĉefurbo de la rusia respubliko Tatarstano, la urbestraro la 26-an de junio decidis ŝanĝi la nomon de strato Esperanto. La nova nomo iĝis strato Nursultan Nazarbajev, laŭ la multjara prezidanto de Kazaĥio.
Ne nur esperantistoj indigniĝis pro la decido, aperis ankaŭ aliaj kritikantoj, kiuj atentigas, ke ne estas laŭregule nomi stratojn laŭ vivantaj homoj. La 3-an de julio antaŭ la urbodomo de Kazan kolektiĝis manifestaciantoj, kiuj postulis nuligon de la decido, kaj skandis "Esperanto, Esperanto!".
La urbestro de Kazan İlsur Metşin parolis kun kelkaj ĉeestantoj kaj pardonpetis pro tio, ke la decido estis farita sen antaŭpreparoj – sed li samtempe diris, ke la decido nun validas kaj ne estos ŝanĝita.
Filmeton pri la manifestacio publikigis la tatarlingva redakcio de Radio Libereco. Pli frue pri la nomŝanĝo raportis La Balta Ondo.
Filmeto ĉe Radio Libereco: Назарбаев урамына каршыларны Казан мэры тынычландырырга тырышты
Manifestacio por Esperanto-strato en Kazan
En Kazan, la ĉefurbo de la rusia respubliko Tatarstano, la urbestraro la 26-an de junio decidis ŝanĝi la nomon de strato Esperanto. La nova nomo iĝis strato Nursultan Nazarbajev, laŭ la multjara prezidanto de Kazaĥio.
Ne nur esperantistoj indigniĝis pro la decido, aperis ankaŭ aliaj kritikantoj, kiuj atentigas, ke ne estas laŭregule nomi stratojn laŭ vivantaj homoj. La 3-an de julio antaŭ la urbodomo de Kazan kolektiĝis manifestaciantoj, kiuj postulis nuligon de la decido, kaj skandis "Esperanto, Esperanto!".
La urbestro de Kazan İlsur Metşin parolis kun kelkaj ĉeestantoj kaj pardonpetis pro tio, ke la decido estis farita sen antaŭpreparoj – sed li samtempe diris, ke la decido nun validas kaj ne estos ŝanĝita.
Filmeton pri la manifestacio publikigis la tatarlingva redakcio de Radio Libereco. Pli frue pri la nomŝanĝo raportis La Balta Ondo.
Filmeto ĉe Radio Libereco: Назарбаев урамына каршыларны Казан мэры тынычландырырга тырышты
Nova akademia verko pri Esperanto
Antaŭ kelkaj semajnoj surprizo trakuris diversajn forumojn de Esperantujo: la eldonejo de la Universitato de Pensilvanio anoncis publikigon de libro pri Esperanto. Ĝia titolo estas "Esperanto and Its Rivals. The Struggle for an International Language" (Esperanto kaj ĝiaj rivaloj, la lukto por internacia lingvo, University of Pensylvania Press, 2015), kaj ĝi ekzamenas la strategiojn sekvatajn de la partianoj de tri planitaj lingvoj, Volapuko, Esperanto kaj Ido, kaj la kialojn pro kiuj Esperanto venkis en la batalo de la artaj lingvoj, kaj tamen malvenkis en la milito por la dominanta rolo en la internacia areno fronte al la angla.
La surprizo venis el la fakto ke la aŭtoro ne estis konata esperantisto, sed profesoro en madrida universitato, verkinta en la angla lingvo kaj eldoninta en Usono, en faka prestiĝa eldonejo ekster niaj rondoj. Post iom da esploro evidentiĝis ke li tamen jam havis iajn kontaktojn kun Hispana Esperanto-Federacio, cele al projekto de esploro, kiu tamen ne konkretiĝis ĝis nun, kaj ke li havas profundajn konojn pri nia movado.
Roberto Garvía estas madridano, naskiĝinta en 1961, kun duobla pasporto hispana kaj svisa (ĉi-kaze pro nupto). Li nun laboras kiel profesoro de sociologio en la Universitato Carlos III de Madrido. Dum du jaroj li okupis la katedron "Princo de Asturio", kiun la registaro de Hispanio subtenas en la Universitato Georgetown en Usono. Dum tiu tempo li havis la ŝancon okupiĝi pri tiu ĉi libro, kvankam, laŭ liaj vortoj, la ideo lin rondiris jam antaŭe. Tie li havis la ŝancon konatiĝi interalie kun Humphrey Tonkin, kaj disponi je materialo tre malfacile trovebla en Eŭropo.
Roberto respondis al kelkaj demandoj por la legantoj de Libera Folio.
Kiel venis al vi la ideo verki libron pri Esperanto kaj aliaj artaj lingvoj?
– El la vidpunkto de sociaj sciencoj, Esperanto estas tre interesa socia movado. Ĝi estas unu el la unuaj modernaj sociaj movadoj kun internacia karaktero, kiu krome sukcesis altiri tre diversajn homojn. Temas pri transversa movado, kiu konektiĝas kun aliaj movadoj kaj profesiaj asocioj, foje kun samdirektaj interesoj, sed foje kontraŭaj (jen ekzemple ekzistis internacia asocio de esperantistaj policanoj kaj aliflanke reto de anarĥiismaj esperantistoj, farantaj ĉion eblan por kaŝi sian identecon al la unuaj)
Kiu estas via rilato al Esperanto kaj kiujn kontaktojn vi havis kun organizitaj esperantistoj?
– Mi lernis Esperanton kiam mi eniris universitaton, sed mi neniam praktikis ĝin. Mi komprenas ĝin lege aŭ kiam iu ĝin parolas, sed mi ne uzas ĝin. Mi havis kontakton kun esperantistoj, kiel Humphrey Tonkin, kiu kuraĝigis min labori pri tiu ĉi temo.
El la vidpunkto de homo ekster la esperantista movado, kiu studis ĉi tiun movadon kaj ĝian historion el ekstera perspektivo, kiel vi vidas la nunan situacion de Esperanto kaj ĝiajn perspektivojn?
– El la vidpunkto de ĝiaj uzo kaj populareco, mi opinias ke la nuna tempo estas tiu de disvolviĝo kaj ekspansio, ĉefe danke al la novaj teknologioj. Rilate la estonton, malfacilas ion aserti kun certeco. En la baldaŭa estonto, ne ekzistas eblo je fina venko, sed Esperanto estas kiel ĉia ajn alia lingvo kiun la tempo kaj la politikaj cirkonstancoj povas puŝi en la pinton aŭ formeti en la bibliotekojn. Ajnakaze, mi restas konvinkita ke la ideala solvo al la problemo pri lingva maljusteco estas Esperanto. La argumentoj de iuj akademianoj kiel Philippe van Parijs kontraŭ Esperanto estas malfirmaj.
– Sed unu afero estas la ideala teoria solvo kaj alia la realo. Ni povas fari mensan eksperimenton. Imagu ke la gvidantoj de Eŭropa Unio, konvinkitaj pri la malforteco de la argumentoj kontraŭ Esperanto, decidus iun tagon ĝin igi la "lingua franca" de la Unio. La loĝantaro ne akceptus ĝin. La plejmulto ne pretus forĵeti ĉiujn penojn faritajn por lerni la anglan, aŭ por ke iliaj infanoj lernu la anglan. Aliflanke, ili scias ke politikistoj venas kaj foriras, kaj ke tiu decido povus esti renversita en mallonga tempo.
Vi asertas en via libro ke "Esperanto gajnis la batalon fronte al la aliaj artefaritaj lingvoj, sed perdis la militon kiel lingua franca" (fronte al la angla). Kiuj estas viaopinie la kialoj ke oni alvenis al tiuj du ambaŭ rezultoj?
– En mia libro mi provas ekspliki kial Esperanto triumfis super Volapuko kaj Ido. Mia ekspliko baziĝas sur la organizaj strategioj kiujn sekvis la tri gvidantoj de tiuj tri lingvoj. Schleyer, la germana katolika pastro kreinta Volapukon, kredis ke nur la aŭtoritatecaj organizaĵoj povas esti efikaj. Lia organiza modelo estis la katolika Eklezio, sed aplikinte tiun modelon al la volapuka movado, li nur sukcesis ĝin dividi kaj senkuraĝigi ĝiajn parolantojn. Couturat, la gvidinto de la idistoj, estis universitata profesoro kaj havis kiel modelon la akademian mondon. Li pensis ke nur sciencistoj povas plibonigi kaj perfektigi Idon. Li ne komprenis ke la vivanteco de lingvo dependas de la utiligo fare de komunumo de parolantoj, kaj dum li rezolute daŭre ŝangadis Idon por ĝin plibonigi, la parolantoj lin forlasis, ĉar ili ne pretis lerni kaj relerni lingvon en daŭra evoluo. Zamenhof, male, kreskis en multlingva ĉirkaŭaĵo kaj sciis tre bone ke la vivanteco de lingvo dependas de la komunumo de parolantoj. Li ankaŭ posedis politikan sperton, kaj komprenis tre bone la gravecon aŭskulti, kuraĝigi kaj doni voĉon al la esperantistoj. Li uzis demokratian strategion kaj montriĝis supera al siaj rivaloj.
– Sed je la fino venkis la angla, ĉar parolantoj de la angla, la franca kaj la germana ne volis konsenti pri la lingvo kiu devus esti enkondukita kiel internacia lingvo, kaj sekve sin trudis fine la lingvo de la komununo kun la plej alta ekonomia kaj politika povo: la angla. Oni ankaŭ bojkotis Esperanton pro politikaj kialoj, influite de la ideo ke planita lingvo povus rompi la ligon inter lingvo kaj nacio, kaj tiel malfortigi la nacian ligitecon. Unu el la kialoj pro kiuj Esperanto malsukcesis estis la populareco de la romantika kaj naciisma mito (ankoraŭ tre disvastigita) kiu vidas la lingvojn kiel la animon de la nacioj, kiel unu solan manieron vidi aŭ interpreti la mondon.
Ni scias ke antaŭe vi planis esplori pri la situacio de Esperanto post la hispana enlanda milito. Kio altiris vin al tiu projekto? Ĉu vi ankoraŭ interesiĝas pri ĝi? Ĉu vi pensis pri alia esploro pri Esperanto, kiu povus havi sciencan intereson?
– En la kampo de la sociaj sciencoj ni ankoraŭ malmulton scias pri la rolo de la sendependaj organizaĵoj, aŭ, pli bone dirite, tiuj duon-sendependaj, en diktatorecaj reĝimoj. Kaj la Esperanto-movado estas bona starpunkto por esplori tiun temon. Ĝuste nun mi legas la doktoran tezon prezentitan pasintjare de Ana Velitchkova en la universitato de Notre Dame (Usono) pri la kreado fare de la bulgaraj esperantistoj de speco de "civitaneco" kiu poste favoris la transiron al la demokratio. Tio interesa pri Hispanio estas la maniero kiel la esperantista movado reaperis mallonge post la fino de la intercivitana milito, grupigante homojn kiuj antaŭe troviĝis je ambaŭ flankoj de la tranĉeoj. Tio pensigas ke la esperantista movado en la postmilita Hispanio kontribuis krei etoson de toleremo kaj de minimumo de libereco dum la diktatoreco. Sed tion indus esplori kun ioma detalo.
En la lastaj tempoj ŝajnas ke kreskis la apero de libroj, esploroj kaj eĉ filmoj pritraktantaj la esperantistan movadon, entreprenitaj de homoj ne rekte rilatantaj al tiu ĉi. Al kio tio ŝuldiĝas, laŭ via opinio? Kion povus fari la esperantistoj por plibonigi la bildon de la lingvo antaŭ la universitata mondo kaj igi ĝin interesiĝi pri ĝi?
– Mi pensas ke tio ŝuldiĝas al la novaj teknologioj. Sed ankaŭ al tio ke nun ekzistas pli da konscio pri la lingvaj rajtoj, kaj ĉi-kampe la esperantista komunumo havas multon dirindan. Kaj mi pensas ke ĝi tion faras tre bone.
La libro estas ĵus publikigita, sed ĉu vi jam scias kia estis la akcepto en la rondoj akademiaj kaj esperantistaj?
– Multaj homoj interesiĝis pri la libro, pro tiu pli alta populareco kiun mi ĵus menciis, sed ankoraŭ estas tro frue por taksi la akceptadon.
Toño del Barrio
Tri kandidatoj por la posteno de UEA-direktoro
En februaro 2015, la Estraro de UEA anoncis konkurson por la posteno de Ĝenerala Direktoro, celante trovi posteulon por Osmo Buller post lia emeritiĝo en la unuaj monatoj de 2016. La limdato por kandidatiĝoj estis la 31-a de majo.
Ĝis la limdato venis ses kandidatiĝoj. Post pluretapa diskutado, la Estraro decidis inviti tri el la kandidatoj al persona intervjuo en Lillo, la 24-an de julio, unu tagon antaŭ la komenco de la 100-a Universala Kongreso.
La tri kandidatoj invititaj al intervjuo estas Konrad Andrzejuk el Pollando, Veronika Poór el Hungario kaj Nikola Rašić el Nederlando.
– Ni estas kontentaj fronti elekton inter pluraj interesaj kaj kapablaj kandidatoj, komentis d-ro Mark Fettes, Prezidanto de UEA.
– La intervjuoj donos okazon por pli fundaj diskutoj pri la direktoj, prioritatoj kaj kondiĉoj de la laboro. Ni serĉas homon, kiu povas gardi la plej gravajn tradiciojn kaj trajtojn de UEA, sed ankaŭ kungvidi procezon de renovigo kaj modernigo.
Gazetara komuniko de UEATri kandidatoj por la posteno de UEA-direktoro
En februaro 2015, la Estraro de UEA anoncis konkurson por la posteno de Ĝenerala Direktoro, celante trovi posteulon por Osmo Buller post lia emeritiĝo en la unuaj monatoj de 2016. La limdato por kandidatiĝoj estis la 31-a de majo.
Ĝis la limdato venis ses kandidatiĝoj. Post pluretapa diskutado, la Estraro decidis inviti tri el la kandidatoj al persona intervjuo en Lillo, la 24-an de julio, unu tagon antaŭ la komenco de la 100-a Universala Kongreso.
La tri kandidatoj invititaj al intervjuo estas Konrad Andrzejuk el Pollando, Veronika Poór el Hungario kaj Nikola Rašić el Nederlando.
– Ni estas kontentaj fronti elekton inter pluraj interesaj kaj kapablaj kandidatoj, komentis d-ro Mark Fettes, Prezidanto de UEA.
– La intervjuoj donos okazon por pli fundaj diskutoj pri la direktoj, prioritatoj kaj kondiĉoj de la laboro. Ni serĉas homon, kiu povas gardi la plej gravajn tradiciojn kaj trajtojn de UEA, sed ankaŭ kungvidi procezon de renovigo kaj modernigo.
Gazetara komuniko de UEADe Putin al Krimeo – du legindaj ĵurnalismaj libroj
Kalle Kniivilä: Homoj de Putin. Antverpeno 2014. 168 p. Libroservo de UEA, 14,10 eŭroj. Bitlibro 9 eŭroj.
Kalle Kniivilä: Krimeo estas nia. Novjorko 2015. 152 p. Libroservo de UEA, 15 eŭroj. Bitlibro 6,45 USD.
Ambaŭ libroj estas verkitaj en la stilo de ĵurnalisma raportaĵo, stilo, kiun la profesia ĵurnalisto Kniivilä senteble bone regas: Legante la librojn, oni havas la impreson, ke oni vojaĝas kune kun Kniivilä tra Rusujo kaj Krimeo kaj persone ĉeestas la intervjuojn, kiujn li faras kun diversaj homoj, de simplaj civitanoj ĝis politikaj aktivuloj.
La ĉefa celo de Homoj de Putin estas klarigi al okcidentanoj, kial Putin estas tiom populara en Rusio, dum en la okcidentaj amaskomunikiloj oni plejparte legas negativaĵojn pri li, ekzemple pri lia subpremo de opoziciuloj kaj malrespekto de homaj rajtoj. La libro tamen legindas ankaŭ por rusianoj, kiuj povas per ĝi pli bone kompreni la bildon, kiun la ekstera mondo havas pri Rusio.
Plejparte estas intervjuataj simplaj diversprofesiaj civitanoj kun pozitiva aŭ neŭtrala sinteno pri Putin, sed ankaŭ aŭdeblas la opinio de kelkaj kritikantoj. Kniivilä lasas siajn protagonistojn paroli, sed foje aldonas klarigajn komentojn, precipe kiam intervjuato bazas sian opinion sur pruveble malĝusta aserto. Tra tiuj intervjuoj, la leganto familiariĝas kun la ĉefaj motivoj, pro kiuj Putin estas tiel populara: precipe temas pri tio, ke post la politike ĥaosaj kaj ekonomie malfacilegaj 90-aj jaroj, li alportis stabilecon kaj ekonomian prosperon.
Tiu stabileco kaj prospero por normalaj civitanoj pli gravas ol la rajto aktivi opozicie al la registaro. Tio ankaŭ klarigas la subtitolon de la libro, “La silenta plimulto de Rusio”, ĉar la subtenantoj de Putin plejparte restas silentaj pri politiko. Inter la politike pli interesitaj homoj, ekzemple en la edukita elito de Moskvo, Putin aliflanke estas malpli populara ol inter simplaj civitanoj.
Jam antaŭ ol legi la libron, mi pro personaj rilatoj al Rusio havis la impreson, ke tie konspirteorioj estas multe pli popularaj ol en okcidenta Eŭropo. El la libro mi lernis, ke la Putin-emaj amaskomunikiloj volonte disvastigas plej diversajn konspirteoriojn, ĉar tiel por normalaj civitanoj iĝas pli malfacile distingi inter fakto-bazitaj kritikoj de la registara laboro kaj fantaziaj konspirteorioj.
Kniivilä estis iom malbonŝanca pri la momento, en kiu li verkis la libron: kiam li estis finpretiganta la libron, eksplodis la Krimea krizo, ĉe kiu Rusio subite transprenis la duoninsulon Krimeo de Ukrainio, surbaze de referendumo neagnoskita de Ukrainio kaj okcidentaj ŝtatoj. Li enmetis kelkajn informojn pri tiuj okazaĵoj, sed oni ja sentis dum legado ke temas pri lastmomentaj aldonaĵoj. Des pli bonas, ke Kniivilä rapide post la apero de Homoj de Putin ekokupiĝis pri nova libro ĝuste pri la okazaĵoj en Krimeo.
Krimeo estas nia estas verkita similstile kiel Homoj de Putin, kiel raportaĵo pri la vojaĝo de Kniivilä tra Krimeo kaj al Kievo, dum kiu li intervjuis multajn civitanojn, sed ĉi-foje aŭdeblis pli da kontraŭ-Putin-aj voĉoj ol en la unua libro. La fakto, ke temas pri okazaĵoj ĵus okazintaj, kaj parte dum lia vojaĝo ankoraŭ okazantaj, tamen igas lian duan libron iom ali-karaktera ol la unua, en kiu ja temis pri la ĝenerala nuntempa politika etoso kaj ne specife pri aktuala okazaĵo.
Ĉiuj civitanoj de Krimeo estis surprizitaj pri la rapideco de la okazaĵoj en Krimeo inter la 22a de februaro 2014, kiam la ukrainia prezidanto Janukoviĉ fuĝis el Kievo, kaj la 18a de marto, kiam Krimeo estis oficiale akceptita de Rusio en ties teritorion. Sed dum por kelkaj temis pri pozitiva surprizo, aliaj estis konsternitaj pro la subitaj ŝanĝoj, aŭ eĉ devis tute ŝanĝi siajn vivplanojn, precipe homoj aktiviĝintaj kontraŭ la rusiĝo de Krimeo.
Kniivilä intervjuis krimeajn tatarojn, kiuj aparte suferis pro la politikaj ŝanĝoj, ĵurnalistojn, kiuj estis subpremitaj aŭ ekzilitaj pro sia kritika raportado pri la okazaĵoj, kaj simplajn civitanojn, ĉu subtenajn aŭ kontraŭajn al la rusia transpreno de Krimeo. Li vojaĝis tra diversaj partoj de Krimeo, kio ja gravas pro signifaj lokaj diferencoj: en la urbo Sebastopolo, kiu estis fermita urbo dum sovet-uniaj tempoj, kaj eĉ post la sendependiĝo de Ukrainio restis la bazo de la nigramara floto de Rusio, la ĝenerala sinteno al Rusio estas multe pli pozitiva ol en la resto de la duoninsulo, kaj sekve ankaŭ la rusiiĝo de Krimeo estas konsiderata bonaĵo de preskaŭ ĉiuj.
Post sia vojaĝo tra Krimeo, Kniivilä ankaŭ vizitis la ukrainian ĉefurbon Kievo por tie renkonti eksajn Krimeanojn, kiuj pro opozicia agado aŭ kritika ĵurnalismado devis forlasi Krimeon.
En ambaŭ libroj, Kniivilä aldonis utilajn informojn pri la ekonomia kaj politika fonoj de la nunaj situacio kaj okazaĵoj. Tio multe helpas pli bone kompreni kaj juĝi la argumentojn menciitajn de la intervjuitoj. Kompreneble, klarigante tiujn fonojn Kniivilä ne povis resti same neŭtrala kiel en la paroligado de divers-opiniaj homoj: Ja ekzistas multaj malsamaj interpretoj de la okazintaĵoj, kaj en ĵurnalisma verko ne eblas prezenti ĉiujn malsamajn interpretojn en tute neŭtrala maniero. Sed Kniivilä almenaŭ bone sukcesis prezenti grandan diversecon da opinioj, kaj klare distingas inter diraĵoj de intervjuitoj kaj liaj aldonaj klarigoj, tiel ke leganto povas mem formi al si opinion pri tio, kiugrade fidi lian interpreton de la okazintaĵoj.
Ĉiuokaze menciindas, ke Kniivilä havas multjaran sperton pri la politiko de Rusio, laborinte kiel korespondanto de finna gazeto en Moskvo jam en 1991-1992, tiel ke li certe parolas pri temoj, pri kiuj li kompetentas. Aldone, li kompreneble transprenis informojn kaj interpretojn el faklibroj: estas laŭ mi laŭdinde ke li menciis la nomojn de la uzitaj faklibroj en librofina noto en Homoj de Putin.
En la verkado de Krimeo estas nia li ankaŭ prenis en konsideron kritikojn, kiujn ricevis Homoj de Putin en recenzoj. Ekzemple, en la dua libro li donis multe da konsidero al la socia psikologio de malvenkinta popolo, do al la fakto ke la nuna mondrigardo de multaj rusoj estas influita de la fakto, ke Rusio malvenkis en la Malvarma Milito. Tiun aspekton li laŭ kritiko en recenzo de Nikolao Gudskov estis ignorinta en Homoj de Putin.
Ambaŭ libroj aperis proksimume samtempe en tri lingvoj, la sveda, la finna kaj Esperanto. Homoj de Putin estis favore recenzata en finnaj kaj svedaj amaskomunikiloj, kaj ĝia finna versio eĉ gajnis la premion Kanava por la plej bona nefikcia libro de Finnlando en la jaro 2014.
Menciindas la fakto, ke ambaŭ libroj ankaŭ konsistigas tre bonan ekzemplon de praktika utiligo de Esperanto. Kniivilä uzis Esperantistajn kontaktojn por kontakti diversajn simplajn civitanojn de Rusio kaj Krimeo. Tio aparte multe senteblas en “Krimeo estas nia”, kie Kniivilä plurfoje mencias la Esperantistecon de intervjuitoj kaj informas la leganton, ke aliajn intervjuitojn li ekkonis tra tiuj Esperantistoj.
Ambaŭ libroj estas verkitaj en modela kaj flua lingvaĵo, sufiĉe simpla por rapida legado, sed samtempe riĉa je utilaj esprimoj por priparoli aktualajn politikaĵojn en Esperanto. Enestas preskaŭ neniuj tajperaroj.
Leginte la librojn, oni pli bone komprenas la diversecon de opinioj rilate la nuntempan politikon de Rusio, kaj povas pli bone sekvi kaj analizi la novaĵojn el tiu mondregiono, kiuj daŭre aperas en internaciaj amaskomunikiloj.
Marcos Cramer Pli pri la libroj en la retejo de la aŭtoroPages
